قوانین نانوشته در دانشگاه های ایران 

به زبان طنزِ مامان دوز!!

1- شنگول و منگول، حبه انگور:

بعضیا رو هر وقت تو دانشگاه می بینی انگار دارن از سر ضبط خندوانه بر میگردن! عزیزم! چرا باید تا یکی رو ببینی، بخندی؟ چرا اینقد بی‌خودی می‌خند؟ گیرم که گوشه لپت چال داره، کی گفته اصلا با این حجم از "لبخندهای مضحک و بی جا" تو دل برو تر میشی؟ کافیه تو همون ترم اول نیشت تا بناگوش جلوی همه باز باشه، محترمانه ترین لقبی که با شروع ترم دوم بهت داده میشه، شنگول و منگوله، اگه خیلی ریز بخندی هم حبه انگور. پس نیشت رو ببند!

2- آرنولد نباش! (آقایون)؛ کارداشیان نباش! (خانم ها)

خیلی خفنی؟ استعداد خاصی داری که می‌خوای اونو تابلو کنی؟ باشه، بکن. ولی از راهش! معمولا ساده‌ترین ابزاری که آقایون و خانم‌ها برای نشون دادن اوج خفانت (خفن بودن) بهش روی میارن به ترتیب بادی بیلدینگ (بویژه هالتر سینه) و آرایش غلیظ (خصوصا خلیجی) هست! به اون دسته از افراد، همین اول کار باید عرض کنم که برای فهم بهتر اینکه وارد کجا شدین کافیه که ضمیمه نامه سازمان سنجش رو یک بار دیگه بخونید. بله، وارد "دانشگاه" شدید. البته حق دارید اگر تا چند ماه اول باورتون نشه اینجا دانشگاهه. هر بیننده ای تو نگاه اول با دیدن کاخ سعدآباد وسط دانشگاه و استخر و جکوزی و گیم نت خیال میکنه زمینی یه تُک پا اومده آنتالیا ( در موارد حاد، پاتایا). (ادامه مطلب را از دست ندهید)

ادامه مطلب